In 2025 voelt fotograferen anders dan vroeger. Soms vraag ik me af waar de grens nog ligt tussen een foto en een digitale illusie. Slimme programma’s maken gezichten glad en luchten helderblauw nog voordat ik iets heb gedaan. Alles lijkt mooier, maar ook wat leger. Want wat gebeurt er eigenlijk met echte fotografie, met het vastleggen van hoe iets écht is?
Voor mij draait fotografie om kijken en voelen. Om dat ene moment dat niet te plannen of te herhalen is. Toch zie ik steeds vaker beelden die meer op een ontwerp lijken dan op een echte foto. Op sociale media lijken gezichten allemaal op elkaar. Ze zijn perfect, maar missen karakter. Zonder rimpel, zonder vlekje, zonder verhaal. Ze zijn technisch knap, maar zeggen weinig.
Juist daarom verlang ik naar foto’s die echt zijn. Beelden waarin iets mag misgaan. Een schaduw die net te hard valt, een haar dat scheef zit, of een glans die onverwacht in de lens komt. Zulke momenten maken een foto levend. Ze herinneren me eraan dat er iemand achter de camera staat die durft te kijken zonder alles te verbeteren.
In deze tijd voelt een ongefilterde foto bijna als een klein protest. Echte fotografie vraagt aandacht, geduld en de moed om dingen te laten zoals ze zijn. Het gewone is vaak al mooi genoeg. Daarin zit de eerlijkheid, de warmte, het menselijke. Dat is voor mij de reden waarom ik fotografeer: om te laten zien wat er gewoon is, precies zoals het was.
Reactie plaatsen
Reacties