Soms ben je aan het fotograferen en lijkt alles vanzelf te gaan. Je vergeet de tijd, je omgeving verdwijnt naar de achtergrond, en je blik versmalt zich tot dat ene beeld dat móét kloppen. Je zit in een flow. Een soort tunnel van aandacht waarin alleen jij en je onderwerp bestaan.
Dat gevoel is krachtig. Je ziet details die je normaal over het hoofd zou zien: hoe het licht op iemands wang valt, een onverwachte spiegeling in een raam, een moment van pure echtheid. Alles lijkt op z’n plek te vallen. Veel fotografen herkennen dit als hun beste momenten.
Toch schuilt er ook een valkuil in. Als je te veel opgaat in je beeld, raak je soms het grotere verhaal kwijt. Je vergeet te kijken naar wat er om je heen gebeurt. Misschien mis je het contact met degene die je fotografeert. Of zie je niet dat het moment eigenlijk al voorbij is. Te veel scherpte kan de spontaniteit juist vervagen.
Ik heb het zelf meegemaakt: zó gericht op het perfecte shot, dat ik pas achteraf zag wat ik had gemist. Een gesprek, een glimlach, een onverwachte wending. Momenten die je niet kunt instellen, maar die zich alleen laten vangen als je ook écht aanwezig bent.
Daarom probeer ik ruimte te houden. Om even los te laten. Om uit te zoomen. Om mezelf af te vragen: ben ik nog aan het kijken, of alleen nog maar aan het sturen? Soms helpt het om iemand naast me te hebben die zegt: "Kijk eens die kant op." Of om simpelweg m’n camera even te laten zakken en te luisteren.
Voor het beeld én voor wat daarbuiten gebeurt. Juist in die balans ontstaat iets echts.
Reactie plaatsen
Reacties