Een gaatjescamera gemaakt van een drankblikje, bekleed met een stuk fotopapier en gedurende zes maanden op een enkele plek bevestigd, wordt blootgesteld aan de winterzonnewende tot de zomerzonnewende. Bayfordbury Lake 22/12 / 2011-21 / 06/2012 is een zonnefoto die elke dag continu het pad van de zon registreerde terwijl het gloeiende spoor in het lichtgevoelige papier brandde.
Deze afbeelding is zowel een kalender als een weerkaart. Bewolking veroorzaakt donkere gaten in de dagelijkse bogen, terwijl heerlijk zonnig weer resulteert in continue heldere sporen. Afzonderlijke momenten overlappen elkaar en smelten samen, waardoor een langere reeks van tijd wordt gecondenseerd tot één enkel frame. De menselijke ervaring van gebeurtenissen wordt beperkt door het moment dat bewust door onze ogen kan worden waargenomen; onze hersenen zijn niet in staat om trajecten van zeer snelle en ongelooflijk langzaam bewegende onderwerpen te volgen. Solargraphy slaagt erin om deze extreem langzame bewegingen te immobiliseren door de kortstondige patronen van de zonnesporen tot stilstand te brengen en dat wat met het blote oog onzichtbaar is, zichtbaar te maken.
Hoewel het beeld levenloos lijkt, bevat dit enkele frame honderden mensen die op hun eigen manier passeren. Fotografie plaatst altijd onze eigen sterfelijkheid in perspectief, maar pinhole-afbeeldingen met lange belichtingstijd tonen geen levende wezens, maar leggen alleen de stilstaande objecten vast die de scène bewonen. Het is een realiteit waarin we niet centraal staan, maar slechts onze kleine rol spelen, de kortheid van een mensenleven dat schijnbaar onopgemerkt blijft in de uitgestrektheid van ons universum en eeuwigheid. De combinatie van de menselijke voetafdruk en het zonnespoor herinneren ons eraan dat al het leven met al het andere is verbonden en ons terugbrengt naar het begin van het universum. We zijn tenslotte gemaakt van dezelfde elementen als in het interieur van instortende sterren.
Reactie plaatsen
Reacties